လွ်ပ္တျပက္ရုိက္ခ်က္မ်ား

လွ်ပ္တျပက္ရုိက္ခ်က္မ်ား

ေဟာဒီခဏေလးပါပဲ
အံံံ့ႀသ၊ထိတ္လန္႔မႈေတြနဲ႔ဘ၀ကိုစခဲ့ႀကတာ၊
ေဟာဒီခဏေလးပါပဲ
လူ႔အျဖစ္ရဲ႕ အျငိမ္းခ်မ္းဆံုးေမတၱာရိပ္မွာခို၀င္ခဲ့ႀကတာ၊
ေဟာဒီခဏေလးပါပဲ
သခၤန္းစာေတြတေပြ႔တပိုက္နဲ႔
ဘ၀ကိုအိပ္မက္ေတြနဲ႔ႀကိဳက္ေစ်းေခၚခဲ့ႀကတာ၊
ေဟာဒီခဏေလးပါပဲ
အပူေလာင္ဆံုးေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔
ဘ၀ကိုအခ်စ္နဲ႔ထပ္ကိန္းတြက္ ကန္႔သတ္ခဲ့ႀကတာ၊
ေဟာဒီခဏေလးပါပဲ
ဆႏၵေနာက္အရိပ္လိုလိုက္ျပီး
ကိုယ့္အလုိကိုယ္ျပန္အလိုရိခဲ့ႀကတာ၊
ေဟာဒီခဏေလးပါပဲ
သံေယာဇဥ္တြယ္တာသူတို႔
ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဴိးနဲ႔အနားကထြက္ခြါသြားခဲ့ႀကတာ၊
ေဟာဒီခဏေလးပါပဲ
ဒုကၡေတြပင္လယ္ေ၀မွန္းသိသိနဲ႔
တပ္မက္မႈေတြနဲ႔ရပ္တန္႔မေနတတ္ခဲ့ႀကတာ၊
ေဟာဒီခဏေလးပါပဲ
တရားသေဘာကို
သညာနဲ႔သိသလိုလို ပညာနဲ႔သိသလိုလိုနဲ႔အရြယ္ေတြရင့္ေရာ္ခဲ့ႀကရတာ၊
ေဟာဒီခဏေလးပါပဲ
ဆႏၵေတြမျပည့္မစံုနဲ႔
အရာအားလံုးကိုေက်ာခိုင္းထြက္ခြါခဲ့ႀကတာ၊
တကယ့္ကိုခဏေလးပါပဲ
လူ႔အျဖစ္ရဲ႕႕ ျဖစ္တည္မႈဆိုတာ။

ရန္ကုန္

ၿမိဳ႕ေတာ္က အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး
အရိပ္ေတြေျခာက္ေသြ႕
ကုန္သည္ေလေတြ ေျပာင္းျပန္စီး
ကုန္းျမင့္ျမင့္မွာ ေလွေတြ
ကားေတြက ေရေတြယက္
ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ ေအးစက္ေနၿပီ
မုိးတစ္စက္က်႐ုံနဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ
ေရႀကီးတတ္ေနၿပီ။
ထုံက်င္ေနတဲ့ အသားစေတြ
လမ္ေဘး၀ဲယာေခ်ာင္းေျမာင္းေနတဲ့က်ီးကန္းေတြ
လႈပ္ယမ္းေနတဲ့ ဓာတ္ႀကိဳးေတြ
စီးဆင္းသြားတုိင္း မီးမလင္းေသးဘူး
ညဆန္ဆန္နဲ႕ လွတယ္
ျမင္သမွ်ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ အက်ည္းတန္ေနၿပီ။
ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ အစာေတာင္းမယ့္သားရဲေတြ
မရွိေတာ့ဘူး
ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္ေတြ
မရွိေတာ့ဘူး
အရာရာဟာ ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ
ထုိးႀကိတ္ထည့္ထားတဲ့ တစ္ေန႕တာ ရွင္သန္မႈကုိ
မနက္ျဖန္မွာ ဆက္လက္ရွိဦးမလား စုိးရိမ္
ေသာကကုိ ထမင္းဘူးထည့္သလုိ
ငါတုိ႕အစာအိမ္က အလုိက္မသိ
ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ ျပတုိက္ဆန္လာၿပီ
ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ တလင္းေျမဆန္လာၿပီ
အသံတိတ္ ႏွစ္ျမဳပ္ထားတဲ့ အဆိပ္ကုိ
တစ္အိတ္လုပ္ေျပာမေနေတာ့ဘူး
စိတ္ကုိ ဘူးေဖးစံနစ္ လုပ္ပစ္ဖုိ႕ပဲရွိတယ္။
ကုိယ္အားကုိယ္ကုိးက ေနသားက်လာတဲ့
လူေနမႈပုံစံ
ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ ေခတ္မီလာသလုိ
အေနာက္တုိင္းဆန္လာပါၿပီ
ပုံသ႑န္မေျပာင္းလဲေပမယ့္
ငါတုိ႕စိတ္ေတြ ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႕
လုိက္ဖက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲရေတာ့မလား
ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ ငါတုိ႕ကုိ လုိအပ္ေနၿပီ
ၿမိဳ႕ေတာ္က ငါတုိ႕ေဖးမမႈကုိ ေမွ်ာ္ေနၿပီ
ဘယ္လုိလဲ
ရွိေစ……
ခင္ဗ်ားလည္း သဘာနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း အထာနဲ႕
မုိးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မွာ ဆုိက္ေရာက္လာမယ့္
အလင္းေရာင္ထဲ ခင္ဗ်ား လြယ္အိတ္တခ်ဳိ႕ လြယ္ထားမွျဖစ္မယ္။ ။

တည္ရ

ဒီတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့သမၽြကဗ်ာေတြထဲကအႀကိဳက္ဆံုးကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုမၽြေ၀ခံစားလိုက္ပါတယ္
အားလံုးကို

ရန္ကုန္

ၿမိဳ႕ေတာ္က အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး
အရိပ္ေတြေျခာက္ေသြ႕
ကုန္သည္ေလေတြ ေျပာင္းျပန္စီး
ကုန္းျမင့္ျမင့္မွာ ေလွေတြ
ကားေတြက ေရေတြယက္
ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ ေအးစက္ေနၿပီ
မုိးတစ္စက္က်႐ုံနဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ
ေရႀကီးတတ္ေနၿပီ။
ထုံက်င္ေနတဲ့ အသားစေတြ
လမ္ေဘး၀ဲယာေခ်ာင္းေျမာင္းေနတဲ့က်ီးကန္းေတြ
လႈပ္ယမ္းေနတဲ့ ဓာတ္ႀကိဳးေတြ
စီးဆင္းသြားတုိင္း မီးမလင္းေသးဘူး
ညဆန္ဆန္နဲ႕ လွတယ္
ျမင္သမွ်ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ အက်ည္းတန္ေနၿပီ။
ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ အစာေတာင္းမယ့္သားရဲေတြ
မရွိေတာ့ဘူး
ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္ေတြ
မရွိေတာ့ဘူး
အရာရာဟာ ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ
ထုိးႀကိတ္ထည့္ထားတဲ့ တစ္ေန႕တာ ရွင္သန္မႈကုိ
မနက္ျဖန္မွာ ဆက္လက္ရွိဦးမလား စုိးရိမ္
ေသာကကုိ ထမင္းဘူးထည့္သလုိ
ငါတုိ႕အစာအိမ္က အလုိက္မသိ
ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ ျပတုိက္ဆန္လာၿပီ
ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ တလင္းေျမဆန္လာၿပီ
အသံတိတ္ ႏွစ္ျမဳပ္ထားတဲ့ အဆိပ္ကုိ
တစ္အိတ္လုပ္ေျပာမေနေတာ့ဘူး
စိတ္ကုိ ဘူးေဖးစံနစ္ လုပ္ပစ္ဖုိ႕ပဲရွိတယ္။
ကုိယ္အားကုိယ္ကုိးက ေနသားက်လာတဲ့
လူေနမႈပုံစံ
ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ ေခတ္မီလာသလုိ
အေနာက္တုိင္းဆန္လာပါၿပီ
ပုံသ႑န္မေျပာင္းလဲေပမယ့္
ငါတုိ႕စိတ္ေတြ ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႕
လုိက္ဖက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲရေတာ့မလား
ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ ငါတုိ႕ကုိ လုိအပ္ေနၿပီ
ၿမိဳ႕ေတာ္က ငါတုိ႕ေဖးမမႈကုိ ေမွ်ာ္ေနၿပီ
ဘယ္လုိလဲ
ရွိေစ……
ခင္ဗ်ားလည္း သဘာနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း အထာနဲ႕
မုိးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မွာ ဆုိက္ေရာက္လာမယ့္
အလင္းေရာင္ထဲ ခင္ဗ်ား လြယ္အိတ္တခ်ဳိ႕ လြယ္ထားမွျဖစ္မယ္။ ။

တည္ရ

တစ္ေယာက္တည္းသြားတဲ့ခရီး

ခံႏုိင္ရည္ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးလဲ
စိတ္စစ္ပြဲမ်ားစြာကိုအ႐ူးအမူးတိုက္ရင္း
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေသြးေအးေအးနဲ႔ၿပန္ေမးတတ္လာၿပီ။

အနာဂါတ္ကိုက်က္ၿပီလားလို႔လွမ္းလွမ္းၾကည့္ရင္း
အစိမ္းလိုက္မ်ိဳခ်ခဲ့ရတဲ့ပစၥဳပၸန္ေတြနဲ႔လည္းတရင္းတႏွီး
အတိတ္ေမွ်ာ္အခိုးအေငြ႔ေတြကလည္းတလူလူန႔ဲ
ဘယ္သူကမွလည္းငါ့ကိုစစ္ကူမပို႔ၾကဘူး။

သံသရာဆိုတာလည္ေနတဲ့အရာတဲ့လား
သံသယၿဖစ္ခ်င္စရာေကာင္းေကာင္းလာတယ္
ကံၾကမၼာဆိုးေတြကလည္း
ကိုယ့္စၾကၤ ံေပၚက်ကာမွ
လမ္းသလားေနလိုက္တာေခါက္တံု႔ေခါက္ၿပန္..။

ေတာ္လဲသံ
မီးေတာင္ၿပိဳကြဲသံ
လိႈင္းတံပိုးသံ
မစၦရိယသံေတြ
ၾကာေတာ့….ထံုေပေပၿဖစ္လာတယ္
ဘာတဲ့…ကမၻာပ်က္ေတးသြားဆိုလား
ဟာသအၿပင္းစားနဲ႔ေတာင္ခပ္ဆင္ဆင္တူေနတယ္..။

အဲဒီေဆးေတြက
ခါးသတဲ့လား…ဇာတ္ဆရာ
ပုတ္ခ်ခဲ့တဲ့လက္ေလာက္ေတာ့
မခါးသက္ခဲ့မွာေသခ်ာပါတယ္..။ ။
မေနာ္ဟရီ

အလြမ္းဖ်ား

အလြမ္းဖ်ား
တအားခံခက္
အသက္မဲ့စြာေနလို
ရင္ကိုႏွဲ႔သလား
ေ၀းသြားၿခင္းဒါဏ္
ႏွလံုးသားကိုမွန္တယ္။
ရံဖန္ရံခါ
တမ္းတသံကိုယ္စား
နက္ရႈိင္းသြားတဲ့
ပင့္သက္မ်ားစြာ
သူ႔အနားမွာက်န္ေနခ်င္တယ္။
ပ်ားရည္တို႔ခါးသက္သြား
ခ်ိဳသာတဲ့စကားမ်ားလည္း
နား၀င္မခံသာ
သူ႔အသံမဟုတ္ေတာ့။
ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့
ႏႈတ္ခမ္းေပၚကအၿပံဳး
သူနဲ႔ခြဲခြာတုန္းကတည္းက
ခႏၶာကိုယ္ထဲပုန္းေစခဲ့တယ္။
ႏွင္းဆီပြင့္ေတြရဲ႕
ပ်႕ံသင္းတဲ့ရနံ႔
ရႈိက္သြင္းမရၿပန္ဘူး။
လြင့္ေမ်ာေသာ
လြမ္းေမာၿခင္းမ်ား
ဆီးႏွင္းလို
ရင္ကို
ၿပင္းစြာရုိက္တယ္။
ခပ္စိပ္စိပ္လွမ္းလာတဲ့
(သူ႔ကို)တမ္းတတဲ့စိတ္ဟာ
ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ေဆာင္းညမွာလို
စိတၱဇဆန္ေနလိုက္တာ။
ေလထဲမွာပ်ံ႕လြင့္လို႔
သူ႔စကားတခ်ိဳ႕
သူ႔အၾကည့္တခ်ိဳ႕
သူ႔ပံုရိပ္တို႔ဟာ
(သူနဲ႔)
ေ၀းကြာေနခ်ိန္မွာ
အၾကိမ္ၾကိမ္ႏွိပ္စက္တယ္။
သတိရၿခင္းအပါး
ငါ..ရပ္နားမိလို႔
အလြမ္းဖ်ားဒါဏ္သင့္ရၿပီ။ ။

စမ္းသီတာ